Mijn eerste dag op crisisopvang
Een heftige dag had ik achter de rug toen ik bij de crisisopvang aankwam
In de ochtend van die dag wist ik nog niet dat ik niet naar huis zou gaan. Ik had een gesprek bij het AMK over mijn thuissituatie.
Na ik hierover had verteld, mocht ik niet meer naar huis omdat het gevaar betreffende mijn moeder dusdanig groot was. Ik moest dus ergens anders naartoe, maar waar? Al snel hoorde ik dat ik naar de crisisopvang moest, dit klonk erg zwaar maar er werd meteen uitgelegd wat het inhield. "Het is een groep voor jongeren tussen de 12 en 18 jaar die om welke reden dan ook niet meer thuis kunnen wonen. Er zijn elk moment van de dag groepsleidingen aanwezig die je kunnen ondersteunen." Dit stelde me wel enigszins gerust, maar natuurlijk was ik nog zenuwachtig en angstig mede door de indrukken van de hele dag.
Na een lange dag stond ik voor de deur. Meteen vroeg ik of het wel hier was. De reden waarom ik dit vroeg was omdat het in een gewone woonwijk was en je zag niet aan de buitenkant dat het de crisisopvang was. Eenmaal binnen gekomen, werd ik meteen goed opgevangen. Ik moest eerst in gesprek met een van de leidingen, zij werd tevens mijn mentor op de groep. Er werd goed geluisterd naar mijn verhaal en er werd duidelijk uitgelegd wat de crisisopvang was. De regels werden verteld en ook kreeg ik de regels op papier zodat ik het rustig na kon lezen. Na het gesprek liet m'n mentor mijn kamer zien en kon ik rustig even alleen zijn als ik dat wilde. Dit vond ik erg fijn, zo kon ik even bijkomen van de dag. Na een uurtje werd er gevraagd of alles oké was en of ik al naar beneden wilde komen. Toen ik beneden was, zag ik al snel alle jongeren nieuwsgierig kijken, ik werd aan ze voorgesteld en ze waren erg aardig. Ik was wel erg onzeker en nog een beetje bang. Dus trok ik me weer even terug op m'n kamer. Dit was verder prima.
Een paar dagen later was ik al gewend. Ik was meer beneden en leerde de andere jongeren kennen. Het verbaasde me dat iedere jongere een eigen verhaal had. Ik had ook al kennis gemaakt met alle groepsleidingen, dat waren er wel veel. Met de een kon ik beter praten en bij de andere kon ik afleiding zoeken. Zo heeft ieder z'n kwaliteiten. Ik zag ook wel dat sommige jongeren graag met de ene leiding praat en ik weer met de andere. Ik vond het moeilijk om dingen los te laten over wat mij dwars zat, door middel van dingen op te schrijven lukte dit redelijk. Hierover ging ik dan ook vaak met mijn mentor of een andere leiding in gesprek.
Voor mij was het al snel duidelijk dat ik langere tijd op crisisopvang moest blijven omdat er zorgvuldig gekeken werd naar wat mijn vervolgplek zou worden. Ik begon me na een tijd wel thuis te voelen. Je hebt een band opgebouwd met de jongeren en met de leidingen. Het was dan soms ook wel lastig als er dan iemand wegging, maar wel meestal fijn voor degene zelf. Voor je het wist, werden de lege plekken weer opgevuld met nieuwe jongeren.
Inmiddels zit ik hier al meer dan 7 maanden, ja dit is inderdaad erg lang. Maar ik ben heel erg blij dat deze plek er is. Ik heb namelijk geleerd dat het ook anders kan dan het leven thuis. Het is een wereld van verschil en ik leer elke dag bij van de jongeren, de leidingen en de gebeurtenissen die hier plaatsvinden. Ik kan zeggen dat ik een thuis heb en dat heb ik nooit eerder gekund. Tuurlijk is de crisisopvang niet ideaal of voor altijd. Het is een goede plek om te kijken naar de toekomst. En dat met hulp van veel mensen, ik sta er niet alleen voor!
