'Ik wil dat jongeren zich welkom voelen'

Kwetsbare situaties

Nicole is zelf moeder van 4 kinderen. In haar werk ontmoet ze veel gezinnen in situaties waarbij een kind soms heel snel uit huis wordt geplaatst. Wat doet dat met haar? “Ik heb veel respect voor ouders die dit meemaken. Het is nooit zo dat ouders hun kind weg willen hebben. Het is zo lastig voor een ouder om te moeten zeggen: ‘Ik kan de opvoeding even niet meer aan’. Ik vind het heel bijzonder dat deze gezinnen jou als hulpverlener toelaten in hun leven. Dat je met ze mag meedenken en samenwerken op hun meest kwetsbare momenten. Dat maakt dit werk voor mij speciaal.”

Moeder van de groep

Nicole’s team bestaat uit 9 medewerkers: 5 mannen en 4 vrouwen. In leeftijd variëren ze van 23 tot 50 jaar. “Samen zijn we verantwoordelijk voor maximaal 12 jongeren. Over iedere jongere overleggen we intensief met elkaar: ‘Wat het perspectief van deze jongere, wat is er nodig om terug naar huis te kunnen? Hoe vliegen we dit samen aan?’ Soms zijn er wisselingen in het team, dan zoek je weer even naar ieders rol. We werken nu een jaar in deze samenstelling en het draait super. Het leuke is dat we allemaal anders zijn. We hebben gestructureerde types, chaoten, actievelingen, enthousiastelingen, daadkrachtige en zorgzame types. Daarin vullen we elkaar goed aan. De een gaat een potje voetballen met de jongens, de ander maakt het binnen gezellig. Ik ben nu de oudste vrouw in het team. Jongeren noemen me ook wel de moeder van de groep, haha. Ik ben degene die alle jongeren ‘s avonds welterusten gaat zeggen.”

Het juiste moment afwachten

“Mijn stijl van hulpverlenen? Ik vind het belangrijk dat jongeren zich welkom voelen op de groep, dat ze gezien worden. Maar ik hoef niet gelijk alles van iemand te weten. Mijn stijl is meer ‘er zijn’ en het juiste moment afwachten. Op de groep kan dat, want we zijn er elke dag. Niet alleen dat ene uurtje, waarin het ‘moet’ gebeuren. Op de groep gebeuren de dingen spontaner. Je kijkt bijvoorbeeld samen een film, waarin toevallig een thema aan bod waar een jongere mee zit, zoals de ouder-kindrelatie. Dan kan er zomaar een mooi gesprekje over ontstaan. Ook tijdens het eten komen er regelmatig onderwerpen op tafel waar we spontaan met de groep over praten. Dat soort momenten zijn zo waardevol.”

Deze saamhorigheid is uniek

“Bij Rubicon heb ik altijd prettig gewerkt. Ik voel me hier gezien en gehoord, mag zijn wie ik ben. Als team zijn we redelijk zelfsturend, we hebben veel eigen inbreng. Je wordt hier niet in een keurslijf gedwongen. Ook de gedragswetenschapper en het afdelingshoofd zijn vaak op de groep te vinden. We kunnen over van alles met ze sparren. Er wordt geluisterd en ook iets gedaan met je ideëen. De saamhorigheid binnen Rubicon vind ik uniek. We zijn er voor de jongeren, maar ook voor elkaar. Dat zie je bijvoorbeeld aan hoe makkelijk we bij ziekte voor elkaar invallen. Of de steun die je krijgt als je iets naars meemaakt.”

Dicht bij jezelf blijven

Bij Rubicon volgde Nicole diverse trainingen, waaronder Intensief Ambulant Gezinsbegeleiding (IAG). Tijdens de opleiding heeft ze enkele gezinnen begeleid, maar ze merkte dat het ambulante werk haar minder ligt. “Je komt op een afgesproken tijd in een gezin en op zo’n moment moet er veel besproken worden. Dat is minder spontaan en ongedwongen. Geef mij maar de dynamiek van de groep, daarin kan ik dicht bij mezelf blijven. Af en toe begeleid ik nog wel gezinnen hoor, in combinatie met mijn werk op de groep. Dat geeft je baan iets extra’s. Maar helemaal overstappen naar ambulant, nee. Werken op de groep is voor mij het mooiste beroep dat er is.”